Οι ηγέτες της Ευρωπαϊκής Ένωσης αποφάσισαν ένα νέο, ακόμη πιο ασφυκτικό κορσέ για όλους τους λαούς της, ιδιαίτερα για εκείνους των μικρότερων χωρών της λεγό-μενης «ευρωπαϊκής περιφέρειας». Δυο συνομιλητές σχολιάζουν τα γεγονότα:
Ελένη: «Οι αθεόφοβοι, από τη μια ταΐζουν με τους κρατικούς προϋπολογισμούς κά-θε μεγαλοκαρχαρία, από την άλλη κάνουν πως νοιάζονται για τα κρατικά ελλείμματα! Τι θέλουν στην πραγματικότητα; Να θερίσουν ό,τι απόμεινε από Δημόσια Υγεία, Παιδεία, μι-σθό, κοινωνική παροχή!».
Κώστας: «Πράγματι, ο νεοφιλελευθερισμός τους δεν έχει όρια! Ενώ λένε πως θέλουν να σώσουν τα κράτη–μέλη και την Ευρώπη, τους δίνουν άλλη μια για να βυθιστούν ακόμη πιο βαθιά! Από αποτυχία σε αποτυχία, οδηγούν το σχέδιο της Ενωμένης Ευρώπης στην καταστροφή του»!
Ελένη: «Μια στιγμή, βρε Κώστα μου, και πότε χολόσκασε το μεγάλο κεφάλαιο και οι πολιτικοί του για την Ένωση της Ευρώπης προς όφελος των λαών, των εργαζομένων της ηπείρου; Για τον εαυτό τους χολοσκάνε, και, μάλιστα, για τους πιο μεγάλους από αυτούς και τα πιο μεγάλα κράτη, βλέπε Γερμανία – Γαλλία. Όλα τα άλλα που λέγανε και λένε, «για την ευημερία, τη δημοκρατία και το κοινό καλό», είναι στάχτη στα μάτια μας»!
Κώστας: «Έτσι είναι! Γι΄ αυτό, εμείς, οι εργαζόμενοι και η σύγχρονη Αριστερά, οφεί-λουμε να τους νικήσουμε σε όλη την ήπειρο και να δημιουργήσουμε την Ευρώπη των Λαών, της αλληλεγγύης, της κοινωνικής δικαιοσύνης, του σοσιαλισμού. Προσοχή, όμως, μη διαλύσουμε το μαγαζί και γυρίσουμε πίσω στους εθνικισμούς των ξεχωριστών κρατών, ίσως και στους πολέμους! Θεός φυλάξοι»
Ελένη: «Για να το σκεφτούμε, βρε Κώστα, ωραίο αυτό με την Ευρώπη των Λαών, αλλά, για να γίνει πράξη, πρέπει οι Γερμανοί να ανατρέψουν την κυρίαρχη πολιτική και τα μεγαλοσυμφέροντα που είναι στη βάση της (όχι μόνο τη Μέρκελ). Οι Γάλλοι να κάνουν το ίδιο, οι Ιταλοί, οι Ισπανοί και ούτω καθεξής. Μήπως μπορεί αυτό να γίνει ταυτόχρονα, σε όλες τις μεγάλες, τουλάχιστον, χώρες; Με τη μία; Μακάρι, αλλά βλέπω ότι, δυστυχώς, σε άλλες χώρες το κίνημα είναι πιο μπροστά και σε άλλες, πολύ πίσω».
Κώστας: «Και τι να κάνουμε, Ελένη, να ανοίξουμε την πόρτα και να φύγουμε; Να γίνουμε Αλβανία»;
Ελένη: «Συγγνώμη, έχω την εντύπωση ότι Αλβανία γινόμαστε ΤΩΡΑ, μέσα στην Ευρωπαϊκή Ένωση και, μάλιστα, μέσα στο σκληρό της πυρήνα, την Ευρωζώνη! Έχει και χειρότερα»;
Κώστας: «Μα, Ελένη, ΜΟΝΟΙ μας, να μας φάνε οι λύκοι, η Τουρκία, η Αμερική, δεν ξέρω ποιος άλλος»;
Ελένη: «Τώρα, που δεν είμαστε «μόνοι», είμαστε με «άλλους», που μας έχουν βάλει στην αφαίμαξη διαρκείας. Έξω απ΄ αυτούς, θα αποφασίσουμε εμείς, εγώ λέω ο λαός, με ποιο θα συνεργαστούμε και με ποιον όχι, με τι κέρδος και τι ζημιά. Δε λέω ότι τα πράγματα θα είναι παράδεισος, αλλά θα είμαστε σε μια πορεία συντονισμού και αλληλοβοήθειας με άλλους Λαούς, που έχουν τον ίδιο σκοπό».
Κώστας: «Και θέλεις να ανταγωνιζόμαστε οι Έλληνες εργαζόμενοι τους Ισπανούς, τους Πορτογάλους, τους Ιταλούς; Αυτό είναι προοδευτικό, Ελένη μου; Η διάσπαση των ερ-γαζομένων και των λαών;»
Ελένη: «Μια στιγμή, μια στιγμή! Δηλαδή, τώρα, μέσα στην Ε.Ε., έχει καταργηθεί ο ανταγωνισμός μεταξύ των διαφόρων βιομηχάνων, εμπόρων, τραπεζιτών και χωρών; Δη-λαδή, τώρα κάθονται σε ένα τραπέζι οι ηγέτες και συναποφασίζουν αδελφικά για το πώς θα συντονιστεί η παραγωγή του ενός με την παραγωγή του αλλού; Έτσι μας γέλασαν, Κώστα, με τις ποσοστώσεις, και καταντήσαμε να εισάγουμε στάρι, γάλα, ζάχαρη και πολλά άλλα, ενώ πριν και τρώγαμε και εξάγαμε από τα δικά μας»!
Κώστας: «Ελένη, μην ξεχνάς ότι πληρώνω μηνιάτικο δυο κατοστάρικα Ευρώ, για το αμάξι που αγόρασα. Έξω από την ΟΝΕ ή την Ε.Ε., με μια υποτιμημένη δραχμή, ξέρεις πόσο θα πάει η δόση; Πάει το αυτοκινητάκι, θα μου το πάρουν!»
Ελένη: «Ναι, ενώ τώρα, με το Ευρώ, θα έχεις να πληρώνεις τη δόση σου! Όχι μόνο το αυτοκινητάκι θα χάσεις, αλλά βάρδα μη βγούμε και στη ζητιανιά για το ψωμί! Με τη δραχμή μας, αναγκάζοντας τους έχοντες και κατέχοντες να βάλουν το χέρι στην τσέπη, αναπτύσσοντας την οικονομία μας σε ό,τι συμφέρει εμάς και όχι τη Μέρκελ, διεκδικώντας τον πλούτο που εμείς παράγουμε, θα ορθοποδήσουμε. Θα ξαναφάμε δικά μας προϊόντα, θα ξαναπουλήσουμε έξω, θα ξαναστήσουμε δυναμικές παραγωγές, όπως κλωστοϋφα-ντουργία, ιματισμό, μεταποίηση αγροτικών προϊόντων. Θα ξαναφτιάξουμε ντόπια και φτηνά λιπάσματα, θα κατεβάσουμε το κόστος των γεωργικών καλλιεργειών, για να μην έχουμε ανάγκη τις επιδοτήσεις τους (που, ουσιαστικά, τις έχουν κόψει). Θα αξιοποιήσουμε για το δικό μας το καλό, του Λαού, τα τόσα ορυκτά, που έχουμε κάτω από το χώμα».
Κώστας: «Ελένη, ξεχνάς τον κίνδυνο από την Τουρκία, τις φασαρίες στα Βαλκάνια; Θα μας κάνουν μια μπουκιά, βρε παιδί μου»!
Ελένη: «Ενώ, τώρα, μας προστατεύουν! Ποιος έβαλε το χεράκι του στα Βαλκάνια; Δεν ήταν κατ΄ αρχήν οι Γερμανοί; Ποιος ανέχεται την κατοχή του μισού σχεδόν εδάφους μιας χώρας-μέλους (της Κύπρου) από μια χώρα μη μέλος (την Τουρκία); Από ποιον αγο-ράζουμε όπλα, και εμείς και οι Τούρκοι, με το στέρημα των δυο λαών; Από τους ίδιους μπακάληδες δεν αγοράζουμε;
Κώστας: «Ελένη, καλά τα λες, αλλά στην πράξη… Εμείς, τώρα, ας δώσουμε τη μάχη μαζί με τις άλλες προοδευτικές δυνάμεις ΜΕΣΑ στην Ευρώπη, ΜΕΣΑ στην ΟΝΕ! Κανείς δεν μπορεί να μας πετάξει έξω»!
Ελένη: «Σοβαρά; Κάτσε να σταματήσουμε τα κερατιάτικα του χρέους, να εθνικο-ποιήσουμε καμιά τράπεζα, να κόψουμε την όρεξη της Μέρκελ για ειδικές οικονομικές ζώνες (των ανύπαρκτων εργατικών δικαιωμάτων και της νόμιμης φοροδιαφυγής), να δεις πώς βρίσκουν το παράθυρο για να μας εξωπετάξουν! Όχι, θα μας κρατήσουν για «γούρι»! Με τη «στρατοχωροφυλακή» θα μας απειλήσουν, που την έστειλαν εδώ πριν τις μεγάλες απεργίες! Έξω, Κώστα, έξω από τη λυκοφωλιά, να αδυνατίσει, να σκορπίσει, να φύγουν κι άλλοι Λαοί, για να μπορέσουμε ΤΟΤΕ να προχωρήσουμε σε μια ΑΛΛΗ Ευρώπη»!
Υ.Γ.: Ο γραφιάς του διαλόγου τάσσεται ανεπιφύλακτα με την Ελένη.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου