ΔΤ βουλευτή Λάρισας του ΣΥΡΙΖΑ Η. Διώτη - επίσκεψη στο Ρέθυμνο.

Σημεία ομιλίας Η. Διώτη για το ένα έτος από την επιβολή του Μνημονίου

Μία απολογιστική εισήγηση του ενός έτους από την συνομολόγηση του Μνημονίου μεταξύ της ελληνικής κυβέρνησης και της τρόικα, καθώς και τις κύριες εκφάνσεις των επιπτώσεών τους σε βασικούς τομείς της κοινωνικής καθημερινότητας, επεχείρησε να κάνει η βουλευτής Λάρισας του ΣΥΡΙΖΑ Ηρώ Διώτη, στο πλαίσιο της ομιλίας της στην εκδήλωση/συζήτηση της Αριστερής Ενότητας Ρεθύμνου, με θέμα «Ένας χρόνος μνημόνιο είναι αρκετός! Υπάρχει άλλος δρόμος».
Στο πλαίσιο της ομιλίας της, κάνοντας εκτεταμένη αναφορά στα γεγονότα που ακολούθησαν την απεργιακή συγκέντρωση και πορεία της 11ης Μαΐου, που είχαν ως αποτέλεσμα της ακραίας αστυνομικής καταστολής τον βαρύτατο τραυματισμό ενός νεαρού διαδηλωτή, καθώς και την εντονότατη παρουσία φασιστικών συμμοριών που, αυτοδικώντας για τη δολοφονία ενός 44χρονου στο κέντρο της Αθήνας, εξαπέλυσαν πογκρόμ κατά μεταναστών, η βουλευτής επεσήμανε ότι «αυτή η κυβέρνηση είναι επικίνδυνη για την κοινωνία».
Κάνοντας ιδιαίτερα μνεία στο Μνημόνιο, τόνισε ότι «όλοι πλέον γνωρίζουν ότι ήταν επιλογή της κυβέρνησης και η ίδια δεν το κρύβει ιδιαιτέρως, επιστρατεύοντας προς δικαιολόγησή του διάφορα επιχειρήματα τρόμου. Η επιχειρηματολογία αυτή έχει ως στόχο την κοινωνία και την συναίνεσή της, να φοβίσει και να αδρανοποιήσει, να δημιουργήσει ενοχές, καθώς και να αποκρύψει τους πραγματικούς λόγους που οδήγησαν σε αυτό και βεβαίως την εξασφάλιση της περαιτέρω κερδοφορίας του κεφαλαίου». Η βουλευτής επεκτάθηκε και στη σημασία του Συμφώνου Ανταγωνιστικότητας καθώς και του μηχανισμού στήριξης, υποστηρίζοντας ότι «βρισκόμαστε στην απαρχή ενός νέου κοινωνικού μοντέλου που ρίχνει όλα τα βάρη της κρίσης στην εργασία, επιβάλλει ένα παραγωγικό-εξαγωγικό προσανατολισμό που στηρίζεται στο χαμηλό εργατικό κόστος, επιχειρεί να εξουδετερώσει το συνδικαλιστικό κίνημα, συνταγματοποιεί το νεοφιλελευθερισμό και οικοδομεί ασφυκτικό πλαίσιο δημοσιονομικής πειθάρχησης που οδηγεί στην συρρίκνωση των κοινωνικών παροχών και την ιδιωτικοποίηση των δημόσιων υπηρεσιών».
Στη συνέχεια, επέλεξε να επικεντρώσει στις συνέπειες της εφαρμογής των παραπάνω στο κοινωνικό επίπεδο, επικεντρώνοντας στην επιβολή σειράς μέτρων «που επιδίδονται σε συστηματικό πόλεμο κατασυκοφάντησης των κοινωνικών στρωμάτων, επαγγελματικών κλάδων και πολιτικών δυνάμεων της αριστεράς που αντιστέκονται και προσπαθούν να τα περάσουν με αύξηση της καταστολής, προκειμένου να καθυποτάξουν την κοινωνική διαμαρτυρία», δίνοντας συγκεκριμένα χαρακτηριστικά παραδείγματα.

Αντί επιλόγου, αναφέρθηκε ενδεικτικά, σε 3 περιπτώσεις κινημάτων στην εποχή της κρίσης και του μνημονίου, «που πάνω απ’ όλα δίνουν αυτοπεποίθηση ότι οι αγώνες μπορούν να φέρουν αποτελέσματα και γι’ αυτό αποκτούν ιδιαίτερη σημασία», και συγκεκριμένα στην απεργία πείνας των 300 μεταναστών-εργατών, στο κίνημα “δεν πληρώνω” και στον αγώνα των κατοίκων της Κερατέας. «Το καθήκον της Αριστεράς είναι να στηρίξει και να συμμετάσχει σε τέτοιους αγώνες, να τους δημιουργήσει αν μπορεί, γιατί μπορούν να παράξουν ρήξεις. Αυτή η Αριστερά, που θέλει να είναι αντάξια των περιστάσεων, μπορεί να απευθυνθεί στον κόσμο και να είναι πειστική ότι πρέπει να αλλάξει ο συσχετισμός εδώ και τώρα. Ανοιχτή και διεθνιστική, να αναζητήσει κοινούς αγώνες με τις κοινωνίες των άλλων χωρών που πλήττονται, με τους εργαζόμενους και την Αριστερά στις άλλες χώρες της Ευρώπης».
Της εκδήλωσης ακολούθησε συζήτηση με το κοινό. Το ίδιο απόγευμα είχε συνάντηση με έναν από τους πλέον ενεργούς περιβαλλοντικούς συλλόγους της περιοχής, κατά τη διάρκεια της οποίας τέθηκαν επί τάπητος το θέμα του περιφερειακού σχεδιασμού για τα απορρίμματα καθώς και αυτό των Ανανεώσιμων Πηγών Ενέργειας.

Η πλήρης εισήγηση της βουλευτή Λάρισας του ΣΥΡΙΖΑ Ηρούς Διώτη, στο πλαίσιο της παρέμβασής της στην εκδήλωση της ΑΡΕΝ Ρεθύμνου, με θέμα «Ένας χρόνος μνημόνιο είναι αρκετός! Υπάρχει άλλος δρόμος» (12.05.2011), είναι η ακόλουθη:

«Έχουμε από καιρό πει πως το μνημόνιο και τα αντικοινωνικά μέτρα που περιλαμβάνει συνοδεύονται από όξυνση της καταστολής, ως απαραίτητο συμπλήρωμα προκειμένου να περάσουν τα μέτρα αυτά. Είναι φανερό πως όσο εντείνεται η ανάλγητη και αντικοινωνική πολιτική της κυβέρνησης, τόσο πιο βάρβαρη και αυταρχική είναι η στάση της απέναντι στους εργαζόμενους και στο λαό που αντιστέκεται. Αυτή τη στιγμή ένας 30χρονος διαδηλωτής χαροπαλεύει, χτυπημένος βάναυσα στο κεφάλι μετά τη δολοφονική επίθεση της Ελληνικής Αστυνομίας στην χτεσινή απεργιακή διαδήλωση (σ.σ. της 11ης Μαΐου). Η κατασταλτική αυτή απάντηση έναν χρόνο μετά το μνημόνιο δείχνει με τον πιο καθαρό τρόπο ποιά είναι η διαχωριστική γραμμή που διατρέχει όλη την ελληνική κοινωνία. Στην προσπάθεια της κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ και των συνοδοιπόρων της να οργανώσουν έναν πιο αυταρχικό, επιθετικό και κερδοφόρο καπιταλισμό, η ανθρώπινη ζωή έχει μικρή αξία. Έτσι η κυβέρνηση ανεβάζει επικίνδυνα τον πήχη της βίας, στέλνοντας στο νοσοκομείο τους εργαζόμενους από τη μια, και από την άλλη αφήνει, με την ανοχή της αστυνομίας, φασιστικές συμμορίες να επιδίδονται σε έναν ρατσιστικό πόλεμο σε πολλές γειτονιές της Αθήνας, που κατέληξε στην δολοφονία ενός μετανάστη… προφανώς θεωρώντας, αυτοί που το έκαναν, πως δολοφονώντας έναν αθώο περαστικό απαντούν στο αποτρόπαιο έγκλημα που έγινε 2 μέρες πριν ξημερώματα στο κέντρο της Αθήνας. Όλα αυτά υπογραμμίζουν δραματικά ότι αυτή η κυβέρνηση είναι επικίνδυνη για την κοινωνία.
Ένας χρόνος μνημόνιο, λοιπόν, και δε νομίζω πως έχει μείνει πια αμφιβολία για το αν ήταν αναγκαιότητα ή μονόδρομος. Όλοι πλέον γνωρίζουν ότι ήταν επιλογή της κυβέρνησης και η ίδια δεν το κρύβει ιδιαιτέρως, επιστρατεύοντας προς δικαιολόγησή του διάφορα επιχειρήματα τρόμου. Ο ίδιος ο Πρωθυπουργός είπε στη Βουλή, απαντώντας σε ερώτηση του Αλέξη Τσίπρα, ότι το μνημόνιο το υπογράψαμε για να πληρώσουμε μισθούς και συντάξεις. Αλλιώς ο κόσμος θα πεινούσε. Αυτή η τρομοκρατική επιχειρηματολογία της κυβέρνησης, συνεπικουρούμενη και από τα ΜΜΕ, εδώ και καιρό προσπαθεί, και σε ένα βαθμό καταφέρνει, να χειραγωγεί τους πολίτες. Η επιχειρηματολογία αυτή έχει ως στόχο την κοινωνία και την συναίνεσή της. Έχει ως στόχο να φοβίσει και να αδρανοποιήσει. Έχει ως στόχο να δημιουργήσει στον κόσμο ενοχές. Έχει ως στόχο την απόκρυψη των πραγματικών λόγων που οδήγησαν στο μνημόνιο και βεβαίως την εξασφάλιση της περαιτέρω κερδοφορίας του κεφαλαίου. Το μνημόνιο είναι, ουσιαστικά, μια σειρά από μέτρα, ταξικές επιλογές δηλαδή, εναντίον της εργασίας. Το δημόσιο χρέος ήταν μια χρυσή ευκαιρία να προωθηθούν αυτές οι επιλογές ντυμένες με το μανδύα των «υποχρεωτικών» μέτρων. Και φυσικά δεν αφορούν μόνο την Ελλάδα αλλά, όπως είναι προφανές, μια σειρά χώρες. Αυτός ο πόλεμος δηλαδή που άνοιξαν εναντίον της εργασίας και των δικαιωμάτων είναι πανευρωπαϊκού χαρακτήρα.
Δεν θέλω να επεκταθώ σε ευθύνες της Ευρωπαϊκής Ένωσης και της πολιτικής της, νομίζω είναι κοινός τόπος ότι, όχι μόνο υπάρχουν αλλά και ότι διαλύουν και όποια ευρωπαϊκή ιδέα υπήρχε με θετικό πρόσημο. Μάλιστα με το Σύμφωνο Ανταγωνιστικότητας και το μηχανισμό στήριξης υπερχρεωμένων χωρών φαίνεται ότι βρισκόμαστε στην απαρχή ενός καινούριου κοινωνικού μοντέλου που ρίχνει όλα τα βάρη της κρίσης στην εργασία, επιβάλλει ένα παραγωγικό-εξαγωγικό προσανατολισμό που στηρίζεται στο χαμηλό εργατικό κόστος, επιχειρεί να εξουδετερώσει το συνδικαλιστικό κίνημα, συνταγματοποιεί το νεοφιλελευθερισμό, και οικοδομεί ασφυκτικό πλαίσιο δημοσιονομικής πειθάρχησης που οδηγεί στην συρρίκνωση των κοινωνικών παροχών και την ιδιωτικοποίηση των δημόσιων υπηρεσιών. Δεν δίνουμε όμως σε καμιά περίπτωση κανένα «συγχωροχάρτι» στην ελληνική κυβέρνηση και δεν πιστεύουμε ούτε ότι είμαστε σε κατοχή, ούτε ότι διάφορα κέντρα κυβερνούν από αλλού κ.λ.π. Η Ελλάδα δεν είναι κάτι ξεχωριστό, είναι μια χώρα όπως όλες που θα υποστούν αυτήν την άγρια επίθεση του νεοφιλελευθερισμού στο πλαίσιο της καπιταλιστικής αναδιάρθρωσης, απλά ήταν η πρώτη, με μια πρόθυμη κυβέρνηση να ανοίξει το δρόμο αυτό. Μια κυβέρνηση, βοηθούμενη βεβαίως και από τη δεξιά και από την ακροδεξιά, που προχωρεί σε μια σειρά μεθοδεύσεων αντιδημοκρατικού χαρακτήρα, προκειμένου να περάσει τα μέτρα και να επιβάλλει τις επιλογές του κεφαλαίου.
Σε επίπεδο θεσμικό-κοινοβουλευτικό, κατάργησε κάθε ουσιαστική έννοια δημόσιου διαλόγου με το επιχείρημα ότι «αν δεν γίνουν αυτά που λέει το Μνημόνιο, δε θα πάρουμε την επόμενη δόση». Ο Υπουργός Οικονομικών, με εκ των υστέρων «κρυφή» τροπολογία, έχει αποκτήσει το δικαίωμα να υπογράφει συμβάσεις με τους δανειστές, χωρίς να ενημερώνει την Βουλή. Η κοινοβουλευτική διαδικασία έχει απαξιωθεί διότι πολλοί νόμοι ψηφίζονται με τη διαδικασία του κατεπείγοντος ή/και με περιεχόμενο ασαφές, καθώς για την εφαρμογή τους προβλέπεται πληθώρα προεδρικών διαταγμάτων και υπουργικών αποφάσεων.
Σε επίπεδο κοινωνικό, επιβάλλονται μια σειρά μέτρων που προσπαθούν να τα περάσουν με αύξηση της καταστολής, προκειμένου να καθυποτάξουν την κοινωνική διαμαρτυρία, επιστρατεύοντας μαζί μηχανισμούς προπαγάνδας και «διαμορφωτές γνώμης» που επιδίδονται σε συστηματικό πόλεμο κατασυκοφάντησης των κοινωνικών στρωμάτων, επαγγελματικών κλάδων και πολιτικών δυνάμεων της αριστεράς που αντιστέκονται στο Μνημόνιο και διεκδικούν την ανατροπή του. Χαρακτηριστικά παραδείγματα που πιστοποιούν την επιχειρούμενη όξυνση της καταστολής:
 Η εγκύκλιος του υπουργείου Παιδείας με την οποία οι διευθυντές των σχολείων καλούνται να καταγγέλλουν στα κατά τόπους αστυνομικά τμήματα τις καταλήψεις των μαθητών.
 Η σύσταση επιπλέον «ειδικών» ομάδων της ΕΛΑΣ (δικυκλιστές ΔΙΑΣ και ΔΕΛΤΑ) και η ασύδοτη δράση των ίδιων καθώς και αστυνομικών με πολιτικά, ιδιαίτερα κατά τη διάρκεια κινητοποιήσεων και απεργιών.
 Η διατήρηση της ανωνυμίας και, ως εκ τούτου, της ατιμωρησίας των ανδρών των ΜΑΤ.
 Η διατήρηση σε ισχύ του “κουκουλονόμου”, παρά τις εξαγγελίες κυβερνητικών στελεχών για κατάργησή του.
 Η στοχοποίηση ατόμων με μόνο στοιχείο την αμφίεσή τους, τα μέρη που συχνάζουν καθώς και τις πολιτικές οργανώσεις στις οποίες είναι οργανωμένοι.
 Η “λευκή επιταγή” που έχει δοθεί στην Αντιτρομοκρατική Υπηρεσία και στην ΕΥΠ να δρουν χωρίς τον παραμικρό δημοκρατικό έλεγχο, καταργώντας στην πράξη το τεκμήριο της αθωότητας.

Στο κοινωνικό πεδίο δηλαδή, πραγματικά διεξάγεται ένας ιδιόμορφος πόλεμος. Οι συνολικές επιπτώσεις του μνημονίου είναι πραγματική χιονοστιβάδα που ακόμα έχει μεγάλη κατηφόρα να διανύσει. Οι επιπτώσεις στην καθημερινότητα είναι ήδη πάρα πολύ σοβαρές. Προκύπτουν από τις μειώσεις στα εισοδήματα εργαζομένων και συνταξιούχων που συνοδεύονται από αυξήσεις σε όλα τα είδη πρώτης ανάγκης, από τα τρόφιμα ως τις μεταφορές, συνοδεύονται από περικοπές δικαιωμάτων, απόσυρση της όποιας κοινωνικής πρόνοιας, διάλυση του δημόσιου χαρακτήρα τομέων της οικονομίας, ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας, αυταρχισμό και μεγάλο αίσθημα ανασφάλειας. Δηλαδή επιχειρούν την διάλυση της κοινωνίας, τη μετατροπή του πολίτη σε υπήκοο, καθώς και την εγκαθίδρυση ενός ιδιότυπου καθεστώτος έκτακτης ανάγκης.
Όλοι οι σημαντικοί για την κοινωνία τομείς, έχουν γίνει στόχος. Επιχειρείται η διάλυσή τους, η υποβάθμισή τους και η εξασφάλιση της κερδοφορίας του ιδιωτικού τομέα που θα επενδύσει σε αυτούς.
Στην παιδεία που μας αφορά λόγω χώρου εδώ, το υπουργείο περικόπτει κατά το 1/3 τους πόρους των ΑΕΙ και ΤΕΙ, οδηγώντας τα σε οικονομική και λειτουργική χρεοκοπία. Επίσης, παρανομώντας, προχωράει σε συμβάσεις εργασίας που περικόπτουν διδακτικό έργο και αρνείται να πληρώσει τους συμβασιούχους διδάσκοντες (ΠΔ 407/80) και τους έκτακτους εκπαιδευτικούς των ΤΕΙ. Το αποτέλεσμα είναι ότι πολλά ιδρύματα αδυνατούν πλέον να λειτουργήσουν (ΤΕΙ Πειραιά, Αρχιτεκτονική Αθήνας, προβλήματα στο ΑΠΘ). Επίσης, βιβλιοθήκες πανεπιστημίων εκπέμπουν σήμα κινδύνου διότι δεν έχουν πόρους για να λειτουργήσουν. Η υποχρηματοδότηση στα ερευνητικά κέντρα είναι ίδια και χειρότερη, αφού αγγίζει μέχρι και την μισθοδοσία των εργαζομένων σε αυτά (πχ επίσχεση εργασίας στο ΕΛΚΕΘΕ).

Η κυβέρνηση προωθεί την «οικονομική αυτοτέλεια» των πανεπιστημίων, βάζοντας τα ίδια να αναζητούν πόρους είτε από επιχειρήσεις είτε από ιδιώτες. Με το φοιτητικό κουπόνι, από τη «χρηματοδότηση των πανεπιστημίων» περνάμε στην «επιδότηση του φοιτητή». Η αρχή έγινε ήδη στη δια βίου εκπαίδευση. Αυτό είναι το πρώτο βήμα για την αντιμετώπιση του φοιτητή ως «πελάτη» και για την πλήρη απόσυρση τελικά του κράτους από τη χρηματοδότηση των πανεπιστήμιων.

Ποτέ άλλοτε δεν υπονομεύτηκε η εκπαίδευση τόσο απροσχημάτιστα ως δημόσιο αγαθό και δε δέχτηκαν οι εκπαιδευτικοί τόσο αδίστακτη επίθεση όσο στην εποχή του Μνημονίου. Στρατηγική επιλογή των κυρίαρχων δυνάμεων είναι η εκπαίδευση να αντιστοιχηθεί στις ανάγκες κερδοφορίας και ανταγωνιστικότητας του κεφαλαίου. Από αυτό απορρέουν η υποχρηματοδότηση, η εμπορευματοποίηση-ιδιωτικοποίηση, η επιδείνωση εργασιακών σχέσεων, η ενίσχυση των ανισοτήτων, δηλαδή οι βασικοί πυλώνες της κυβερνητικής πολιτικής για την παιδεία.

Όλες οι επιλογές που έχουν εξαγγελθεί ή ήδη υλοποιούνται στο χώρο της παιδείας, πρωτοβάθμιας, δευτεροβάθμια και τριτοβάθμιας, επιδιώκουν μια ιδιωτικοποιημένη εκπαίδευση που θα παράγει υποβαθμισμένο εργατικό δυναμικό, τόσο σε επίπεδο μόρφωσης όσο και σε επίπεδο μισθού και δικαιωμάτων, το οποίο θα πρέπει συνεχώς να προσαρμόζεται πλήρως στις βραχυπρόθεσμες ανάγκες των αγορών.

Ακολουθεί φυσικά η Υγεία, οι μεταφορές, η ενέργεια και κάθε δημόσιο αγαθό, πράγματα πολύ σημαντικά για την κοινωνία και την πρόοδό της, που έχει γίνει στόχος κερδοφορίας για το κεφάλαιο.

Βεβαίως αυτές οι πολιτικές συνοδεύονται πάντα ή με προσπάθειες αποπροσανατολισμού της λεγόμενης κοινής γνώμης μέσω για παράδειγμα της δαιμονοποίησης των μεταναστών ή μέσω της ενοχοποίησης όσων τολμάνε να “σηκώσουν κεφάλι”.
Η προσπάθεια ποινικοποίησης των κοινωνικών αντιστάσεων είναι συνεχής και πολύ φανερή. Και γίνεται μέσω της θεσμοθέτησης ολοένα και πιο αυταρχικών νόμων, που ποινικοποιούν δυνητικά ακόμη και τη συνδικαλιστική δράση, και καθιστούν ακόμη πιο προφανή την επιλογή της κυβέρνησης να απονομιμοποιήσει τους κοινωνικούς αγώνες και να φιμώσει, μη διστάζοντας να χρησιμοποιήσει βία, οποιαδήποτε φωνή αρθρώνεται εναντίον της κυβερνητικής πολιτικής για τη «σωτηρία της χώρας». Τα πολύ πρόσφατα γεγονότα έρχονται προς επιβεβαίωση των προαναφερθέντων, με το χειρότερο τρόπο.
Από την άλλη στο πεδίο των κοινωνικών αγώνων δεν υπήρξε επαρκής και συνολική απάντηση, αντίστοιχη της επίθεσης. Επικρατεί ένα μούδιασμα και ένας κατακερματισμός και η νεολαία δεν μπορούμε να πούμε, σε αυτήν την περίπτωση, ότι βρίσκεται στην κορυφή των αγώνων. Ωστόσο έχουμε 3 περιπτώσεις, ας μου επιτρέψετε να το πω έτσι σχηματικά, 3 περιπτώσεις κινημάτων στην εποχή της κρίσης και του μνημονίου, που και ελπίδα μας δίνουν, και μας διδάσκουν, αλλά πάνω απ’ όλα δίνουν αυτοπεποίθηση ότι οι αγώνες μπορούν να φέρουν αποτελέσματα και γι’ αυτό αποκτούν ιδιαίτερη σημασία.
Μιλάω για την απεργία πείνας των 300 μεταναστών-εργατών, μιλάω για το κίνημα “δεν πληρώνω” και μιλάω και για τον αγώνα των κατοίκων της Κερατέας.
Η απεργία πείνας των 300 ήταν ένας υποδειγματικός αγώνας αυτοοργανωμένος, μαχητικός και αξιοπρεπής, που έθεσε το ζήτημα της νομιμοποίησης αλλά και των δικαιωμάτων για όλους τους εργαζόμενους. Δέχτηκε την μεγαλύτερη επίθεση που έχει δεχτεί αγώνας τα τελευταία πολλά χρόνια από το κράτος αλλά κατάφερε να συσπειρώσει ένα ευρύ μέτωπο αλληλεγγύης. Από τα ΜΜΕ πετάχτηκαν τόνοι λάσπης σε μια προσπάθεια συκοφάντησης των ίδιων και ποινικοποίησης της αλληλεγγύης, παρ’ όλα αυτά, ο αγώνας αυτός κατάφερε να νικήσει μέσα στην πιο ζοφερή εποχή και να μας γεμίσει όλες και όλους αισιοδοξία και να μας διδάξει ότι ο μόνος χαμένος αγώνας είναι αυτός που δεν δίνεται.

Μιλάω επίσης για το κίνημα “δεν πληρώνω”. Που έχει γίνει λαϊκό, τοπικό κίνημα, που αμφισβητεί αυτή την εισπρακτική πολιτική και θέτει πολύ σημαντικά ζητήματα στην εποχή του μνημονίου, με σημαντικότερο, κατά τη γνώμη μου, χωρίς να το λέει, το ζήτημα της ανυπακοής. Η πολιτική ανυπακοή προκρίνει μια σειρά υποδειγμάτων σύγκρουσης με το κατεστημένο που μπορούν να τα οικειοποιηθούν ευρύτερα ακροατήρια. Ένα τέτοιο είναι και αυτό το κίνημα, πιστεύω. Και όπως έλεγε ο Martin Luther King, αν οι δημοκρατικές διαδικασίες είναι προσβάσιμες σε όλους μόνο στη θεωρία, αλλά απροσπέλαστες στη πράξη, τότε δεν υπάρχει αληθινή δημοκρατία, και άρα χρειάζεται η ανυπακοή.

Και τέλος μιλώ και για την Κερατέα και τον αγώνα των κατοίκων. Ποιος μπορούσε το Δεκέμβριο να φανταστεί ότι οι κάτοικοι της Κερατέας θα άντεχαν 4 μήνες απέναντι στην αστυνομική τρομοκρατία, τη συκοφάντηση ή το εμπάργκο των ΜΜΕ και θα έδιναν τέτοια μεγαλειώδη δείγματα θάρρους, αγωνιστικότητας και συλλογικότητας;
Εδώ, λοιπόν, για μένα είναι και ένα από τα καθήκοντα της αριστεράς. Ακόμα πιο επείγον τώρα, στην εποχή της κρίσης. Να στηρίξει και να συμμετάσχει σε τέτοιους αγώνες, να τους δημιουργήσει αν μπορεί, γιατί είναι αγώνες με μορφές και περιεχόμενα που μπορούν να παράξουν ρήξεις, οι οποίες μας χρειάζονται επειγόντως. Για να μη λέμε μόνο μεγάλα λόγια για το σοσιαλισμό χωρίς να μπορούμε να τον εγκαταστήσουμε, έστω ως όραμα, εδώ στην καθημερινότητά μας, την ώρα αυτή που είναι πολύ κρίσιμη και επείγουσα. Δεν μπορεί να υπάρξει καμιά δικαιολογία στην αριστερά να συνεχίσει να είναι ταμπουρωμένη πίσω από ιδεολογικές διαφορές ή διαφωνίες, που δεν αφορούν κανέναν. Και φυσικά μιλάω για την αριστερά που δε βολεύεται σε αυτό το σύστημα και που θέλει να είναι αντάξια των περιστάσεων. Αυτή η αριστερά μόνο, μπορεί να απευθυνθεί στον κόσμο και να είναι πειστική ότι πρέπει να αλλάξει ο συσχετισμός εδώ και τώρα. Ότι πρέπει, όχι ταμπουρωμένοι μέσα από τα σύνορα, αλλά ανοιχτοί και διεθνιστές να αναζητήσουμε κοινούς αγώνες με τις κοινωνίες των άλλων χωρών που πλήττονται, με τους εργαζόμενους και την αριστερά στις άλλες χώρες της Ευρώπης».