Κείμενο του Γραφείου Σπουδάζουσας Αθήνας για το επερχόμενο νομοσχέδιο Διαμαντοπούλου.

Όπως είχαμε διαπιστώσει και στην τελευταία ολομέλεια της σπουδάζουσας Αθήνας το υπουργείο Παιδείας προχώρησε σε μια τακτική υποχώρηση στο μέτωπο της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης που συμπυκνώνεται στη μη κατάθεση νόμου-πλαισίου εντός της 3μηνης περιόδου που είχε εξαγγείλει προς «διαβούλευση» τον Οκτώβριο στο Ρέθυμνο. Σε μια προσπάθεια διασφάλισης της απαιτούμενης συναίνεσης με τα κομμάτια εκείνα που πρόβαλλαν μέχρι τώρα δημοσίως τις πιο σθεναρές αντιστάσεις (φοιτητικό κίνημα, σύγκλητοι, πρυτάνεις) πραγματοποιήθηκε και η πρόσφατη σύνοδος πρυτάνεων στο Ναύπλιο (16-20/2) με την παρουσία μάλιστα της ίδιας της Διαμαντοπούλου.

Σ’ αυτήν διαφάνηκε ξεκάθαρα η πρόθεση της κυβέρνησης να διασφαλίσει τους βασικούς άξονες της προωθούμενης διάλυσης του δημόσιου πανεπιστημίου που αφορούν κυρίως την πλήρη εφαρμογή των πιστωτικών μονάδων, τη δημιουργία κέντρων αριστείας για τους λίγους και κέντρων κατάρτισης για τους πολλούς και την αξιολόγηση των ιδρυμάτων με κριτήρια ανταποδοτικότητας για την εξασφάλιση από μέρους τους της κρατικής χρηματοδότησης.
Όλα αυτά συμπυκνώνονται στη πολιτική αντίληψη που καθιστά τα πανεπιστημιακά ιδρύματα οικονομικά αυτοτελή. Το γεγονός αυτό, αποτελεί νεοφιλελεύθερο δόγμα που βασίζεται στην σταδιακή απόσυρση του κράτους και κατ’ επέκταση στην συρρίκνωση του δημοσίου. Το Υπουργείο Παιδείας στοχεύει στη λειτουργία των ιδρυμάτων βάσει διδάκτρων τα οποία θα είναι σε πρώτη φάση επιδοτούμενα από το κράτος μέσω φοιτητικών κουπονιών, και προφανώς σε δεύτερη φάση οι φοιτητές θα πρέπει να βρίσκουν μόνοι τους τα ποσά που απαιτούνται για να συνεχίσουν τις σπουδές τους. Έτσι το φοιτητικό κουπόνι καθιερώνει μια προσωπική πελατειακή σχέση μεταξύ φοιτητή και πανεπιστημίου, εξοικειώνει τους φοιτητές και τη κοινωνία με την έννοια της καταβολής αντιτίμου για τις σπουδές τους και τελικά στοχεύει στη πλήρη απόσυρση του κράτους από τη χρηματοδότηση των ιδρυμάτων τα οποία θα λειτουργούν πλέον ως επιχειρήσεις. Με τα δίδακτρα μπαίνει δηλαδή ένα τέρμα στο μαζικό και δημοκρατικό πανεπιστήμιο όπως το γνωρίζαμε μέχρι σήμερα, βάζοντας ξεκάθαρα ταξικούς φραγμούς και καταργώντας έτσι το δημόσιο και δωρεάν χαρακτήρα του. Ουσιαστικά δημιουργεί μία τελείως αγορέα αντίληψη για την εκπαίδευση στοχεύοντας στην απόλυτη ευθυγράμμιση του πλαισίου λειτουργίας των πανεπιστημίων με αυτό της αγοράς εργασίας.
Το Υπουργείο φαίνεται να κάνει έναν τακτικό ελιγμό, φέρνοντας στο προσκήνιο το ζήτημα των διδάκτρων και αποσύρωντας (τουλάχιστον προς το παρόν) το συμβουλίο διοίκησης-manager, που αποτελεί τον κύριο λόγο αντίδρασης καθηγητών και πρυτάνεων μέχρι τώρα. Η Διαμαντοπούλου στρέφεται έτσι ενάντια στους φοιτητές, προτάσσοντας τα φοιτητικά κουπόνια, που οδηγούν στα δίδακτρα βάζοντάς τα ως προμετωπίδα του πλαισίου που εισηγήθηκε με το «κείμενο διαβούλευσης». Η φετινή ιδίως υποχρηματοδότηση των ιδρυμάτων συνολικά, και ειδικά των ΤΕΙ, όπως αποτυπώθηκε και στον φετινό προυπολογισμό, έχει οδήγήσει πολλά ιδρύματα στην υπολειτουργεία τους, ενώ ταυτόχρονα έχει νομιμοποιηθεί το καθεστώς της ελαστικής εργασίας για μεγάλο κομμάτι καθηγητών, που εργάζονται μέχρι σήμερα υπο το καθεστώς του Π.Δ. 407. Η εικόνα διάλυσης των πανεπιστημιακών ιδρυμάτων, απόρροια της κυβερνητικής πολιτικής, θα χρησιμοποιηθεί ως όχημα για την συνολική απαξίωση του δημοσίου πανεπιστημίου και κοινωνικής νομιμοποίησης των προωθούμενων μεταρρυθμίσεων.
Σύμφωνα με τις τελευταίες εξαγγελίες του Υπουργείου ο νόμος-πλαίσιο πρόκειται να κατατεθεί προς ψήφιση στα μέσα Μαρτίου και να εφαρμοστεί πλήρως το 2013.
Σε αυτήν την κατεύθυνση, είναι αναγκαίο άμεσα να δημιουργήσουμε και να πυροδοτήσουμε εκείνες τις διεργασίες μέσα στους συλλόγους οι οποίες θα αφυπνίσουν το φοιτητικό κίνημα προς μια κατεύθυνση αγωνιστική που θα έχει ως στόχο τη μη κατάθεση του νομοσχεδίου της Διαμαντοπούλου. Παράλληλα, όμως επειδή έχουμε απέναντί μας μια κύβέρνηση απρόβλεπτη, πρέπει να ανοίγουμε και ζητήματα σχολής (σίτητση, στέγαση, μεταφορές), χωρίς να επαναπαυόμαστε σε μια λογική που ξεχνά τους αγώνες που αλλάζουν τη καθημερινότητα των φοιτητών και παράγουν υλικές νίκες οι οποίες να σπάνε τη βαρβαρότητα στη πράξη. Όλο και περισσότεροι φοιτητές θα πρέπει να ενημερώθουν για τις προθέσεις του υπουργείου και της κυβέρνησης, είτε μέσα από εκδηλώσεις είτε μέσα από δράσεις αλλά κυρίως μέσα από τις γενικές συνελεύσεις των συλλόγων που θα πάρουν αγωνιστικές αποφάσεις. Επίσης θα πρέπει να δημιουργήσουμε μέσω της συνδεσής μας με τους εργαζόμενους στα ιδρύματα όπως καθηγητές Π.Δ. 407 ένα κινηματικό κλίμα μέσα στις σχολές που θα αναδεικνύει τα κοινά σημεία του αγώνα φοιτητών-εργαζομένων και συνολικότερα της ακαδημαϊκής κοινότητας ενάντια στην εκπαιδευτική αναδιάρθωση. Παράλληλα θα πρέπει να παλέψουμε ακόμη περισσότερο για την εκ νέου επανανοηματοδότιση των μορφών αγώνα του φοιτητικού κινήματος (γενικές συνελεύσιες-συντονικτικά γενικών συνελεύσεων-καταλήψεις-διαδηλώσεις) των οποίων, την χρησιμότητα και αποτελεσματικότητα όταν λειτουργούν δημοκρατικά, μας δείχνει η πρότερη ιστορία του ίδιου του φοιτητικού κινήματος.